۲۰ بهترین اجرای تلویزیونی ۲۰۲۵ که نباید از دست داد!

روزی روزگاری، بازیگری تلویزیونی در مقایسه با بازیگری در سینما، چیز کم‌اهمیت‌تری به‌حساب می‌اومد. اما الان دیگه اصلاً این‌طوری نیست. این روزها بعضی از بهترین و درخشان‌ترین اجراها رو می‌تونی توی تلویزیون ببینی — مخصوصاً حالا که سرویس‌های استریم کل دنیا رو قبضه کرده‌ن. با این حال، در حالی که بعضی از ستاره‌های بزرگ سینما به سمت تلویزیون اومدن، خیلی از بازیگرایی که از اول توی این فضا رشد کرده‌ن، هنوز دارن اونجا می‌درخشن و دنبال راه‌های جدیدی برای به چالش کشیدن خودشون هستن. با همین دید، ما یه لیست از بعضی از بهترین اجرای تلویزیونی ۲۰۲۵ تا الان آماده کردیم.

مالین آکرمن — The Hunting Wives

مالین آکرمن یکی از بهترین اجرای تلویزیونی ۲۰۲۵ و ثابت‌قدم‌ترین و بهترین بازیگرای نقش مکمل در دو دهه‌ی اخیر بوده، ولی هیچ‌وقت نقشی بهش داده نشده بود که بتونه ترکیب خاصی از شدت، شیرینی، زمان‌بندی کمدی و جذابیتش رو کامل نشون بده — تا زمانی که چنگ انداخت به نقش «مارگو بنکس» در سریال نتفلیکس The Hunting Wives. آکرمن توی این سریال کاملاً غیرقابل مقاومت ظاهر شده؛

اجرایی انقدر وسوسه‌برانگیز ارائه می‌ده که حتی فراموش می‌کنی خط جلوی کلاه‌گیسش بعضی وقتا یه‌کم تو ذوق می‌زنه. به عنوان مارگو، آکرمن از قد بلند و حضور فیزیکی چشم‌گیرش در برابر «سوفی» (با بازی بریتنی اسنو) نهایت استفاده رو می‌بره و یه جور زن مرموز و اغواگر جدید رو خلق می‌کنه که ظاهراً برای رد گم‌کنی، نقش یه جمهوری‌خواه محافظه‌کار رو بازی می‌کنه، در حالی که در واقع یه بدجنس لذت‌طلبه.

چیزی که باعث می‌شه اجرای آکرمن دیدنی بشه اینه که مارگو بدون شک یه دختر بد به تمام معناست — نه از اون مدل شخصیت‌های خاکستری یا شرورای قابل‌همدردی. اون یه شکارچیه که باهوشانه دست به بازی می‌زنه، هر کاری دلش بخواد انجام می‌ده، هر موقع بخواد و به هر طریقی که بخواد، بدون ذره‌ای اهمیت به اینکه ممکنه به بقیه صدمه بزنه یا نه. به عنوان رهبر حلقه‌ی زنان ثروتمند و محافظه‌کار تگزاسی، شرارت براش کاملاً طبیعی به نظر می‌رسه. اما چون آکرمن کنترل کامل صحنه رو در اختیار داره، راحت می‌تونی تمام ضعف‌های شخصیتش رو نادیده بگیری و غرق در شرارت خوش‌طعم و لذت‌بخش اون بشی.
(بی‌جی کولانجلو)

لورا بیرن — Foundation

اجرای لورا بیرن در نقش ربات پوزیتروتیک «دمرزل» در Foundation امسال یکی از بهترین اجرای تلویزیونی ۲۰۲۵ است که به اوج رسید. شخصیت بیرن ابتدا در حاشیه بود. در فصل اول نقش کوچیکی داشت و ظاهراً ارتباط زیادی با «هاری سلدن» (با بازی جرد هریس) و نقشه‌ی بازنشانی امپراتوری‌اش نداشت.

اما در طول فصل دوم و به‌ویژه فصل سوم، نقش دمرزل تغییر کرد. او از سایه‌ها بیرون آمد و در فصل سوم مشخص شد که پشت چندین بخش کلیدی داستان بوده. در یک چرخش دیوانه‌وار، او کسی بود که «استاربریج» را نابود کرد، با اینکه توسط سه قانون رباتیک محدود شده بود. او همچنین با قانون صفر برای نجات بشریت که راهنمایش بود درگیر شد و در نهایت، مبارزه‌ی درونی‌اش به عمل فداکاری ناامیدانه و تخریب فیزیکی توسط «برادر تاریکی» (با بازی ترنس من) ختم شد.

نگران نباشید، دمرزل بازخواهد گشت. تا پایان فصل مشخص شد که او واقعاً قهرمان اصلی سریال است و نقش او در منبع اصلی داستان هم همین‌جا به پایان نمی‌رسد. نکته این است که دمرزل هم اکنون بخش مهمی از داستان است، اما در کتاب‌ها، شخصیت معمولاً آرام، دور از صحنه و بیشتر داستان در حاشیه است. اجرای بیرن ربات را به مرکز توجه آورد. ترکیب شگفت‌انگیز اتوماتون و احساسات تبدیل به یکی از ویژگی‌های شاخص سریال شده — و علاوه بر آن، جزو بهترین اجراهای سال نیز به حساب می‌آید.
(جارون پاک)

بابو سی‌سی — Alien: Earth

سریال Alien: Earth هنوز به سطح محبوبیت فراگیر ژانر بالا نرسیده، اما نمی‌شه گفت که ناامیدکننده است. البته فصل اول منتقدانی داشته، از نقد به کمبود حس «بیگانه» بودن سریال تا لحن گاه‌به‌گاه عجیب و غریب آن (صحنه‌ی «سید دِه اسلاث» واقعاً دیوانه‌وار بود، قبول دارم). برای من و خیلی‌های دیگه، چیزهای بیشتری برای دوست داشتن در سریال وجود داشت تا شکایت کردن، و اجرای بابو سی‌سی در نقش «کومی مورو»، وفادار سایبورگ شرکت Weyland-Yutani، در صدر همه قرار داره.

سی‌سی سال‌هاست که استعدادش کمتر مورد تقدیر قرار گرفته، با اجراهای عالی در سریال‌هایی مثل Guerrilla و Into the Badlands که هر دو کم‌توجهی شدند. این احتمالاً مهم‌ترین نقش او تا امروز است و او هر صحنه را می‌بلعد و او یکی از بهترین اجرای تلویزیونی ۲۰۲۵، عصبانیت و درد پساکیبری-پانک را با لمس واقعی اجرا می‌کند که کل فصل را کاملاً تقویت می‌کند. تنها می‌توان امیدوار بود که با ادامه سریال، سی‌سی نور بیشتری به خود ببخشد و توجه بیشتری دریافت کند.
(ریک استیونسون)

اوون کوپر — Adolescence

استعداد خام در سنین کم پیدا کردن سخت است و کنترل آن حتی سخت‌تر. اما برای Adolescence، خوشبختانه برای ستاره تازه‌کار اوون کوپر، این یک مزیت است، چون او جزو بهترین اجرای تلویزیونی ۲۰۲۵ است که می‌تواند به راحتی نقش «جیمی میلر»، نوجوان عمیقاً مشکل‌دار که بعد از متهم شدن به قتل یک همکلاسی، زندگی خانواده‌اش را به هم می‌ریزد، را اجرا کند.

و با این حال، با روایت جسورانه از طریق اپیزودهای تک‌برد، کوپر بزرگ‌ترین ریسک است چون همه چیز به او بستگی دارد که شخصیت ترسناک و هم‌زمان دلسوزی را به خوبی نشان دهد. این مسئولیت بزرگی برای کسی به این جوانی است، اما به طرز شگفت‌انگیزی، بازیگری که تنها سه سال سابقه بازیگری دارد، از عهده آن برمی‌آید.

جیمی کوپر، محصول دنیایی است که والدینش نمی‌شناختند، و نمایش باورپذیر یک ذهن جوان گمراه است که فکر می‌کند دنیا علیه اوست. اما درست مثل پدرش در سریال، او تعادل ظریفی را رعایت می‌کند.

بهترین نمونه آن نه تنها در جلسه درمانی شدید با درمانگر کودکان «بریونی آریستون» (با بازی ایرین داوتی) بلکه در مدیریت تماس تلفنی ناراحت‌کننده جیمی با خانواده‌اش در آخرین اپیزود است، جایی که یک پسر مکالمه‌ای صمیمانه با والدینی دارد که می‌داند نمی‌تواند به خانه برگردد. این مواد امتحان‌برانگیز برای یک جوان است، اما اجرایی است که هیچ نشانه‌ای از کهنگی ندارد و همچنان تازه و قدرتمند باقی می‌ماند.
(نیک استانیفورث)

تیلور دیردن — The Pitt

همه‌ی بازیگرهای The Pitt واقعاً عالی هستن، اما کاری که تیلور دیردن در این سریال پزشکی انجام می‌ده، چیزی واقعاً خاص است. در آغاز «شیفت» سریال (هر اپیزود در زمان واقعی روایت می‌شود) که توسط دکتر «مایکل رابیناویچ» هدایت می‌شود، با «دکتر مل کینگ» دیردن آشنا می‌شویم، رزیدنت سال دوم که تازه در مراقبت‌های پزشکی از کهنه‌سربازان کار کرده.

این خود گواهی بر اجرای دیردن است که فوراً مل را برای ما قابل درک می‌کند. کمی محتاط و اجتماعی در ابتدا، مل باز می‌شود، به‌خصوص در اطراف رزیدنت ارشد که او را به عنوان مربی می‌بیند — دکتر «فرانک لنگدون» (با بازی پاتریک بال) که نیمه‌ی فصل بیمارستان خیالی پیتسبرگ را با رسوایی ترک می‌کند — و همچنین بیماران که با آن‌ها هم‌پایه پیدا می‌کند. لحظه‌ای که او یک اپلیکیشن چراغ لاوا تقلبی روی تلفنش بالا می‌آورد تا کمی آرامش و راحتی در شیفت شلوغش فراهم کند، کاملاً قابل لمس و relatable است.

دیردن، مثل شخصیت مل، نوروتیپیکال است و ورودی که او به خالقان R. Scott Gemmill، John Wells و Wyle ارائه داد، برای موفقیت شخصیت بی‌نهایت ارزشمند بود. چه تلاش برای کنترل دانشجویان پزشکی، صرف وقت با خواهرش بکا (با بازی تال اندرسون) بعد از شیفت، یا هیجان زیاد در نگه داشتن یک نوزاد تازه‌متولد، اجرای دیردن به عنوان مل واقعی، خام و صمیمی است. امیدوارم سال‌های زیادی را در «چاه» فرضی با مل بگذرانیم.
(نینا استارنر)

کیتلین دِور — The Last of Us

برای کسانی که قبل از دیدن سریال از انتخاب کیتلین دِور در نقش «ابی» در The Last of Us ناراضی بودن، آیا بالاخره درس گرفتیم؟ هر کسی که کمی با این بازیگر بااستعداد آشنا بود، می‌تونست پیش‌بینی کنه که او قادر خواهد بود یکی از جنجالی‌ترین شرورهای تاریخ بازی‌های ویدیویی را به خوبی اجرا کند. مطمئناً، نمی‌توان منکر این شد که دِور دقیقاً شبیه شخصیت عضلانی بازی اصلی نیست.

و در یک دنیای موازی، می‌توان گفت که ستاره‌ی Booksmart حتماً اگر نقش اصلی «الی» را بازی می‌کرد، درخشان ظاهر می‌شد. اما این عوامل تنها اجرای دِور را چشمگیرتر می‌کند، زیرا او توانسته شخصیت را کاملاً به سبک خودش خلق کند و اجرای فراموش‌نشدنی در حداقل زمان صفحه نمایش ارائه دهد.

دِور در فصل دوم زیاد کاری برای انجام دادن ندارد، اما هر ثانیه را ارزشمند می‌کند. او موظف است همان حس عذاب و انتقام شخصیت ویدیویی را منتقل کند، و شخصیت نسبتاً کلیشه‌ای «ابی» را به انسانی تبدیل می‌کند که تهدید او از حجم عضلاتش نمی‌آید، بلکه از خشم و اندوهی است که درونش جوشیده.

جسارت او در قتل «جوئل» (با بازی پدرو پاسکال) به‌صورت سرد و بی‌رحمانه، با بازآفرینی منحصربه‌فرد دِور از مونولوگ قاتلانه، به اجرا زنده منتقل شد. با وجود اینکه همه دلایل نفرت از او را فراهم می‌کند، دِور انسانیت ابی را به پیش‌زمینه می‌آورد. در نهایت، انتخاب بازیگر او تقریباً مطمئناً به عنوان یک انتخاب بی‌نقص شناخته خواهد شد.
(جرمی ماتای)

هانا آین‌بایندر — Hacks

تعداد کمی از افراد در صنعت سرگرمی حتی نزدیک به حضور قدرتمند صحنه‌ای «جین اسمارت» هستند، و وقتی او نقش آیکون کمدی خیالی «دبورا وانس» در سریال فوق‌العاده HBO Max، Hacks را بازی می‌کند، کاملاً در عنصر خود است. او یک ماشین طنز و کنایه است که همه را از خود دور نگه می‌دارد، و تنها با همکاری با نویسنده جوان «آوا دنیلز» (با بازی هانا آین‌بایندر) است که می‌تواند به تمام پتانسیل خود برسد.

دوستی و رابطه کاری بین دبورا و آوا اغلب به همان اندازه سمی است که قدرتمند، و آوا جوان و کم‌تجربه کاملاً آماده است تا دبورا را برای رفتارهایش نقد کند. آوا شخصیتی واقعاً منحصر به فرد است که دقیقاً با نقاط قوت آین‌بایندر نوشته شده، زیرا خود بازیگر کمدین استندآپ بوده و چیزهایی درباره شب‌های کمدی از مادرش، «لارین نیومن» (ستاره SNL)، آموخته.

آین‌بایندر به عنوان آوا فوق‌العاده است، و نقش مکمل کاملی برای دبورا ایجاد می‌کند در حالی که هویت خود را حفظ می‌کند. او یک آشفتگی خنده‌دار و جذاب است که در یک مرکز خرید زندگی می‌کند و گاه شوخی‌های بسیار بی‌ادبی می‌کند، اما نقش او برای درخشش Hacks ضروری است. مقابله با جین اسمارت کار آسانی نیست، اما آین‌بایندر این کار را با استادی انجام می‌دهد، به همان راحتی که انتظار دارید از اسمارت خود.
(دنیل رایان)

مگان فاهی — Sirens

بعد از چند سال هنوز هم به اجرای فوق‌العاده مگان فاهی در فصل دوم The White Lotus فکر می‌کنم، اما در سریال اصلی نتفلیکس Sirens، فاهی ثابت می‌کند که می‌تواند تقریباً به تنهایی یک سریال تلویزیونی را حمل کند، حتی در برابر یک برنده جایزه اسکار. شخصیت «دِوِن دی‌وییت» او زشت، کثیف و واقعاً پوشیده از خاک، عرق و آرایش رقیق‌شده است وقتی به ملک بزرگ متعلق به «میکایلا کِلی» (با بازی جولیان مور) می‌رسد تا خواهرش «سیمون دی‌وییت» (ستاره House of the Dragon، میلی آلکاک) را پیدا کند و خبر بدهد که بیماری دمانس پدرشان بدتر شده.

نه تنها سیمون از حضور خواهر تلخ‌زبانش خوشحال نیست — او ابتدا فقط دستیار شخصی کیکی است — بلکه هیچ قصدی برای ترک ملک ندارد، و در این لحظه دِوِن شروع می‌کند به درک اینکه کل ملک ممکن است بسیار شرورتر از آن چیزی باشد که تصور می‌کرد.

فاهی استاد بازیگری در جزئیات کوچک است و با چهره بسیار بیانگرش کوچک‌ترین احساسات و واکنش‌ها را منتقل می‌کند — و این استعداد در Sirens به وضوح دیده می‌شود، حتی وقتی سریال به او اجازه می‌دهد به برخی رفتارهای بزرگ‌ترش تکیه کند (تماس‌های تلفنی پر از فحش با دوست‌پسر و رئیس متاهلش «ریموند» با بازی جاش سگارا، فوق‌العاده خنده‌دار است). نمی‌توان انکار کرد که در چند سال اخیر ستاره فاهی در حال صعود بوده. امیدواریم Sirens نویسندگان و کارگردانان بیشتری را متقاعد کند تا جهان‌هایشان را حول او طراحی کنند.
(نینا استارنر)

استیفن گراهام — Adolescence

استیفن گراهام بیشتر دوران حرفه‌ای خود را صرف بازی در نقش مردان شکسته با گذشته‌های تروماتیک کرده است. شخصیت او در Adolescence، با این حال، برجسته است، چون می‌بینیم چگونه به تدریج با هر لحظه‌ی روح‌خراش که تجربه می‌کند، فرو می‌پاشد.

در سریالی که علیه مردانگی سمی و پیامدهای آن موضع می‌گیرد، «ادی میلر» گراهام همچنین نماینده پدر سنتی است که مجبور است با زمانه تطبیق پیدا کند، هرچقدر هم تاریک باشد. نتیجه، تحول شگفت‌انگیزی است که مردی را نشان می‌دهد که با سختی به عنوان سرپرست خانواده تلاش می‌کند تا جهان را برای آن‌ها بچرخاند.

به محض اینکه او فیلم غیرقابل قبول از پسر جوانش را می‌بیند که کار غیرقابل تصور انجام می‌دهد، مردی می‌شود که دنبال پاسخ‌هایی می‌گردد که می‌دانیم هرگز پیدا نخواهد کرد و در نهایت مجبور است مسیر خود را بازبینی کند و بفهمد کجا به عنوان پدر اشتباه کرده است. در طول این مسیر بن‌بست است که گراهام شاید بهترین لحظه حرفه‌ای خود را ارائه می‌دهد. برای بازیگری که تاکنون در اوج‌های انفجاری دیده شده، لحظه‌ای که او اشک‌های ساکت و تنها را می‌ریزد، عروسک خرسی را کنار می‌گذارد و جایزه امی شایسته‌اش را تثبیت می‌کند، نیازمند مهارت بی‌نظیر است.
(نیک استانیفورث)

ایزابل مرسد — The Last of Us

The Last of Us Part II یک بازی ویدیویی بی‌رحمانه و تاریک است. هیچ روزنه امیدی وجود ندارد، زیرا «الی» به سختی از مسیر انتقام خود جان سالم به در می‌برد و ایمنی دوستانش را به شدت به خطر می‌اندازد. تنها نور کوچک امید، «دینا» است، دوست و معشوقه‌ی الی که در نیمه اول بازی همراه اوست و حس گرمی را در دنیای سرد و ویران‌شده ایجاد می‌کند.

ایزابل مرسد همان کیفیت را در فصل دوم سریال HBO The Last of Us ارائه می‌دهد، زیرا او تنها کسی است که الی (با بازی بلا رمزی) بعد از حادثه تروماتیک که باعث شد انتقام جو باشد، با او ارتباط برقرار می‌کند. دینا در سریال هم بسیار هوشمند و با تدبیر است و ثابت می‌کند که نه تنها مسئولیتی ندارد، بلکه حضور متعادل و آرامش‌بخش دارد که وقتی الی تحت تأثیر احساساتش قرار می‌گیرد، او را زمین‌گیر نمی‌کند.

کاراکتر مرسد با کاریزمای طبیعی خود از ابتدا پیچیدگی خود را نشان می‌دهد، به‌ویژه در اپیزود ۲ که شاهد مرگ یک شخصیت مهم است و دینا را برای همیشه تغییر می‌دهد.

این جزئیات باعث می‌شود رابطه پرتنش دینا و الی طبیعی‌تر به نظر برسد، و تغییر تدریجی شخصیت از اعتماد کامل به اضطراب محافظه‌کارانه، تنش موجود در دینامیک مرکزی سریال را افزایش می‌دهد. ما شدت اشتباهات الی را درک می‌کنیم، زیرا دینا دیگر کاملاً با اعمال او موافق نیست و این آگاهی، ضربه عاطفی ناشی از مرگ‌های قابل اجتناب در پایان را تشدید می‌کند.
(دبوریایا دوتا)

جنوویو اوریلی — Andor

این لیست می‌توانست به راحتی پر از اعضای تیم بازیگری Andor باشد و باز هم حس نشود که واقعاً درخشش این گروه ثبت شده است. با این حال، یک اجرای برجسته در میان اجراهای فوق‌العاده فصل وجود دارد — جنوویو اوریلی در نقش سناتور «مون موتما». اگرچه او در فصل اول هم کار خارق‌العاده‌ای انجام داد، اجرای اوریلی در فصل دوم واقعاً شاهکار است، که تحول سناتوری شجاع اما درگیر و در آستانه فروپاشی زندگی دوگانه‌اش را به رهبر افتخارآمیز شورش تبدیل می‌کند. دو صحنه به‌طور کامل نشان می‌دهند چرا اوریلی یکی از بهترین اجراهای سال را ارائه داد.

اولین صحنه در اپیزود ۳ رخ می‌دهد، وقتی موتما شروع به نوشیدن و رقصیدن دیوانه‌وار وسط یک مهمانی عروسی می‌کند، لحظه‌ای که جو سال ۲۰۲۵ را با تمام وحشت‌ها و آهنگ‌های جذابش نشان می‌دهد، در حالی که اجرای بدون کلام اوریلی همچنان پیام زیادی منتقل می‌کند.

لحظه دوم نزدیک پایان فصل است، وقتی موتما سخنرانی فوق‌العاده‌ای در سنا ارائه می‌دهد، نسل‌کشی را محکوم و امپراتور پالپاتین را به چالش می‌کشد. اوریلی سخنرانی را به لحظه‌ای تعیین‌کننده برای مون موتما تبدیل می‌کند، نشان می‌دهد که سناتور از امپراتوری خسته شده و آماده است همه چیز را رها کند و شورشی تمام‌وقت شود، اما همزمان چقدر وحشت‌زده و آسیب‌پذیر است. اجرای خام و جذابی است که به راحتی فراموش نمی‌شود.
(رافائل موتامایور)

امیتا رائو — Adults

Adults بدون شک یکی از کم‌توجه‌ترین سریال‌های ۲۰۲۵ است و در سریالی که پر از اجراهای عالی از بازیگران تازه‌کار و ستارگان کوچک‌صفحه است، امیتا رائو هر صحنه‌ای که حضور دارد می‌دزدد، در نقش «ایسا».

وقتی برای اولین بار با ایسا آشنا می‌شویم، او در آپارتمان والدین دوستش «سمیر» (با بازی مالک السال) زندگی می‌کند و با بهترین دوستان قدیمی‌شان «بیلی» (لوسی فرایر) و «آنتون» (اون تایل) همراه است. وقتی او گروه را متقاعد می‌کند که عملاً عاشق جدیدش «پاول بیکر» (با بازی جک اینانِن) را بپذیرند — که همیشه با نام کاملش خطاب می‌شود — گروه از چهار نفر به پنج نفر افزایش می‌یابد.

ایسا یک مورد عجیب و جذاب است، در تمام راه‌های درست، چه وقتی دانش‌آموزان رقص را در کلاس «اعتصاب» می‌کنند، چه در مراسم خاکسپاری درمانگرش که از همسرش می‌خواهد حقیقت احساس درمانگر نسبت به ایسا را بگوید (او و اون شریک درمانگر داشته و معتقدند که او به دلیل آزار آن‌ها خودکشی کرده).

شباهت‌هایی با شخصیت «ایلانا وکسلر» از Broad City وجود دارد، اما به دلیل واقعی‌تر و خاکی‌تر بودن Adults، رائو فرصت دارد تمام دامنه بازیگری خود را نشان دهد، شامل لحظه‌ای دلخراش در پایان فصل اول که خبر بدی به پاول بیکر می‌دهد، بعد از تصمیم بزرگ اما اشتباه. هر کسی در Adults عالی است، اما وقتی ایسا روی صحنه است، نمی‌توانید نگاه خود را به جای دیگری بدوزید.
(نینا استارنر)

آلن ریچسون — Reacher

اینکه گفته شود Reacher محصول Prime Video به رمان‌های بسیار محبوب «جک ریچر» از لی چایلد وفادار است، بحث‌برانگیز نیست. سهم بزرگی از این موفقیت مدیون اجرای آلن ریچسون در نقش ریچر است، جایی که بازیگر به خوبی درک می‌کند چه چیزی شخصیت اصلی را دوست‌داشتنی و قابل‌ارتباط می‌کند.

علاوه بر به تصویر کشیدن فیزیک برجسته ریچر، ریچسون او را با شوخ‌طبعی و طنز طعنه‌آمیز پر می‌کند که هرگز خسته‌کننده نیست و کاملاً با طبیعت آرام و بدون دغدغه او هماهنگ است. رمان‌های چایلد همیشه لحظات طنز داشته‌اند و ریچسون این لحظات را با روانی و سلیس بودن اجرا می‌کند که با رویکرد جدی ریچر همخوانی دارد.

ریچسون همیشه جذاب‌ترین جنبه هر فصل سریال بوده و اجرای او در فصل سوم لذت‌بخش‌تر و چندوجهی‌تر از همیشه است. فصل سوم فرصتی ایده‌آل برای ریچر فراهم می‌کند تا فراتر از مشت‌زنی و درگیری فیزیکی برود. این بار او مهارت‌های جاسوسی خود را نشان می‌دهد و بهترین گزینه برای این کار است.

این مسیر فضایی برای کمدی فیزیکی عالی ایجاد می‌کند، جایی که ریچر تلفن کوچکی را از کفش خود بیرون می‌کشد یا از طریق عمارت محافظت‌شده می‌گریزد و وقتی کسی نگاه نمی‌کند بیرون می‌دود. ریچسون با این جزئیات کوچک کمدی اضطرابی را ارائه می‌دهد، در حالی که آسیب‌پذیری ذاتی شخصیت را نیز حفظ می‌کند.
(دبوریایا دوتا)

سم راکول — The White Lotus

فصل سوم سریال محبوب The White Lotus ساخته مایک وایت، یکی از انفجاری‌ترین فصل‌ها بود و جرقه این انفجار با حضور غافلگیرکننده سم راکول در نقش «فرانک» زده شد، شخصیتی که تا اپیزود پنجم مخفی نگه داشته شده بود.

راکول حضور خوشایندی بود، اما اجرای مونولوگ وحشیانه او درباره بودیسم، جنسیت، پاک‌سازی و خوداندیشی بدون شک یکی از لحظات به‌یادماندنی سریال است. مانند بسیاری از مردان خودشیفته آمریکایی که به تایلند می‌روند تا حس اهمیت یا قدرت پیدا کنند و از واقعیت یک بازنده‌ی بی‌ارزش در آمریکا فرار کنند، فرانک اعتراف می‌کند که آمده تا از زنان سوءاستفاده کند. خیلی زود متوجه می‌شود که بی‌پایان است و هزار شب در فساد و لذت زندگی کرده است.

«فهمیدم که می‌توانم با میلیون‌ها زن باشم و باز هم راضی نمی‌شوم.» وایت با متن این مونولوگ بازی می‌کند، اما چون راکول یکی از بهترین بازیگران حال حاضر است، با مهارت آن را ارتقا می‌دهد. وقتی فرانک سپس نقش محوری در ادامه فصل پیدا می‌کند، اگرچه شدت معرفی اولیه‌اش را ندارد، ما اکنون چیزهای زیادی درباره شخصیت او می‌دانیم که نمی‌توانیم ندانیم. او به نوعی لنگر گروه بازیگران پرآشوب باقی می‌ماند.
(بی‌جی کولانجلو)

ست راگن — The Studio

موضوعات داخلی صنعت سرگرمی همیشه حساس بوده‌اند. ساخت یک سیتکام که به این مسائل می‌پردازد، دو برابر حساس است — فقط کافی است به سریال کمدی Action از شبکه فاکس نگاه کنید که نقدهای خوبی گرفت اما فقط یک فصل دوام آورد.

در سال ۲۰۲۵، The Studio معادله را حل کرد با یک دستور ساده: تمام نکات ناخوشایند هالیوود را به طنز بکشید و ضربه‌ها را با بازی خنده‌دار و عالی ستاره اصلی جبران کنید، شبیه به مایکل اسکات در The Office.

ست راگن در نقش مدیر ارشد استودیوی Continental، «مت رِمیک» است که همیشه از اوضاع عقب می‌ماند و کمتر از چیزی که فکر می‌کند می‌داند، اما واقعاً عاشق فیلم است.

با او به عنوان نقطه کانونی خیرخواه، The Studio می‌تواند مارتین اسکورسیزی را به گریه بیاندازد، شیفتگی صنعت به هوش مصنوعی را لگد بزند و فیلم Weekend at Bernies را به روشی عالی به تصویر بکشد. اگر مردی همدرد در قلب سریال نبود، ممکن بود کمی سرد و بی‌رحم باشد. اما با ترکیب معروف راگن از ناآگاهی و صداقت، همه چیز به خوبی کار می‌کند … شبیه رویایی که ممکن است همین حالا در لس آنجلس اتفاق بیفتد.

با توجه به جاه‌طلبی کمدی، The Studio تقریباً مطمئناً به یکی از بزرگ‌ترین آثار همه زمان‌ها تبدیل خواهد شد. چهار جایزه امی راگن برای این سریال، به عنوان هم‌بنیان‌گذار، کارگردان، نویسنده و بازیگر، نشان می‌دهد که او بخش جدایی‌ناپذیر موفقیت سریال است. راگن مدتی طولانی خوب بوده و تاریخ نشان خواهد داد که The Studio همان لحظه‌ای است که او واقعاً به اوج رسید.
(پائولی پویسو)

آدام اسکات — Severance

آدام اسکات همیشه می‌خواست بازیگر باشد و دهه‌ها برای رسیدن به این هدف تلاش کرده است. اگر مسیر حرفه‌ای او را از روزهای ابتدایی دنبال کنید، با پروژه‌های عجیب و متنوعی روبرو می‌شوید. اولین تجربه تلویزیونی او در سریال فراموش‌شده Dead at 21 در سال ۱۹۹۴ بود و یکی از اولین نقش‌های فیلمش نقش یک خوش‌گذران در Hellraiser: Bloodline بود.

او در درام‌های مستقل شدید، سریال‌های شکست‌خورده و فیلم‌های با بودجه بسیار پایین کار کرده است، اما همیشه ادامه داد و پروژه به پروژه پیش رفت، مصمم برای ادامه مسیر حرفه‌ای خود. کمی زمان برد، اما سریال‌هایی مثل Party Down و Parks and Recreation رزومه او را کامل کردند و او را به یک ستاره شناخته‌شده تبدیل کردند.

اسکات در طول این مسیر، مهارت خود را به تدریج ارتقا داد. در Severance او بهترین اجرای خود را ارائه می‌دهد و دو نقش متفاوت را بازی می‌کند: «مارک S» معصوم و کمی نوجوان که به دلیل ایمپلنت مغزی تنها دنیای داخل دفتر را می‌بیند، و «مارک اسکات» زخمی و سوگوار که هیچ خاطره‌ای از محیط داخلی دفتر ندارد.

در یک صحنه استادانه — که احتمالاً باعث نامزدی امی او برای فصل دوم شد — اسکات هر دو مارک را در یک صحنه از طریق ویدئو دوربین بازی می‌کند. هر دو نسخه شخصیت، ناامیدی و انگیزه‌های بسیار متفاوت خود را آشکار می‌کنند. مشخص می‌شود که دو مارک اهداف کاملاً متفاوتی دارند. مارک افسرده، با وجود تمام تلاشش برای رسیدن به اهداف، نمی‌تواند با معصومیت درونی خود آشتی کند. این یک اجرای عمیق و برجسته است که به شدت تأثیرگذار است.
(ویتن سیبولد)

الکساندر اسکارسگارد — Murderbot

مبتنی بر رمان‌های The Murderbot Diaries از مارثا ولز، سریال Murderbot که توسط پل و کریس ویتز ساخته شده، داستان یک سایبورگ امنیتی را روایت می‌کند که به تدریج خودمختاری پیدا می‌کند. نتیجه، یک سریال بسیار خنده‌دار است درباره ماشینی که شروع به پذیرش برخی از بهترین (و بدترین) ویژگی‌های انسانی می‌کند — مثل لم دادن جلوی تلویزیون — در حالی که از انسان‌ها متنفر است. Murderbot برای حفاظت از انسان‌ها طراحی شده، اما آن‌ها را نمی‌فهمد.

با وجود فرضیه طنز سریال، اجرای اسکارسگارد نیازمند تعادل دقیق بین کمدی و سردی ماشینی است. شخصیت او یک سایبورگ سرد و بی‌احساس است و اجرای اسکارسگارد به طرز لذت‌بخشی کنترل‌شده، بی‌تعبیر و عمداً ناهنجار است. با این حال، این اجرا همزمان پر از طنز خشک است که کمدی را بدون از دست دادن باورپذیری شخصیت بالا می‌برد. در حالی که سردی و فاصله‌گیری بخشی از طبیعت ماشینی اوست، این حس را نیز می‌دهد که Murderbot خسته و دلزده است، که نشان‌دهنده توانایی اسکارسگارد در اضافه کردن انسانی به شخصیت مصنوعی است.

بیش از هر چیز، Murderbot اجازه می‌دهد اسکارسگارد عجیب و متفاوت باشد — و این همان جایی است که او واقعاً درخشان است. به نوعی، این ستاره سوئدی اولین کسی است که وقتی به بازیگران برجسته تلویزیون و سینما در نقش شخصیت‌های عجیب فکر می‌کنیم، به ذهن می‌آید. اجرای او در Murderbot پر از ویژگی‌های غیرمنتظره است و شگفت‌آور است.
(کیِران فیشر)

ترامِل تیلمان — Severance

سال ۲۰۲۵ به‌عنوان «سال ترامِل تیلمان» شناخته خواهد شد. بازیگر نه تنها در Mission: Impossible – The Final Reckoning نمایش درخشانی داشت، بلکه در فصل دوم Severance یکی از ستارگان برجسته Apple TV+ شد.

کسی نمی‌توانست وظیفه‌ای به این پیچیدگی را همانند تیلمان درک کند — چه اجرای تک‌گویی‌های گل‌آلود درباره اهمیت رفتار مناسب در محل کار باشد، چه مخفی کردن احساسات واقعی زیر یک چهره آرام، یا ریختن بدترین ناسزاها در لحظه انفجار عصبانیت. (خط معروف «Devour feculence» احتمالاً به خاطره‌ای فراموش‌نشدنی تبدیل خواهد شد.)

شخصیت «آقای میلچیک» روی کاغذ پیچیده و چندبعدی است، اما اجرای غرقه‌کننده و کاملاً هماهنگ تیلمان واقعاً او را به زندگی می‌آورد. در دست بازیگر کمتر ماهر، میلچیک ممکن بود به یک پارودی یک‌بعدی تبدیل شود، اما تیلمان به‌طور کامل وفاداری مذهبی به قوانین پیچیده لومون و تعالیم «کیِر» را نشان می‌دهد.

ما کاملاً باور می‌کنیم که او نقش مرد شرکتی ساکت و تهدیدآمیز را ایفا می‌کند، حتی در شدیدترین و ناخوشایندترین لحظات شرکتی لومون. تصویر نهایی ما از بازیگر و شخصیت در فصل دوم، همان رقص دقیق و هماهنگ است — گواه تلاش بی‌وقفه، زمان‌بندی طنز بی‌نظیر و شادی خالصی که تیلمان به‌عنوان MVP واقعی یکی از بهترین سریال‌های استریم شده ارائه می‌دهد.
(جرمی ماتای)

ایمی لو وود — The White Lotus

سریال HBO ساخته مایک وایت، The White Lotus، یک موفقیت بزرگ بود که ترکیبی از سفر تفریحی و درام صابونی ارائه داد و به مخاطبان اجازه می‌داد با بازیگران مجموعه به طور غیرمستقیم سفر کنند. هر فصل با یک مرگ مرموز آغاز می‌شود و سپس عقب‌گرد می‌کند تا بینندگان بفهمند چه کسی می‌میرد و چرا.

از آنجایی که بیشتر شخصیت‌ها آدم‌های چندان خوبی نیستند، حدس زدن اینکه چه کسی به پایان می‌رسد می‌تواند سرگرم‌کننده باشد، اما شخصیت «چلسی» فصل سوم که توسط ایمی لو وود بازی می‌شود، این روند را تغییر می‌دهد.

چلسی دوست آزاداندیش ریک هچت (با بازی والتون گاگینز) است که به تایلند سفر کرده تا ماموریتی انتقام‌جویانه انجام دهد و فقط می‌خواهد او خوشحال باشد. او به سادگی برای این دنیا بیش از حد پاک و معصوم است و همین موضوع باعث می‌شود که خطراتی که او را تهدید می‌کند، بار احساسی فصل سوم را بیشتر کند.

اجرای وود باعث می‌شود شخصیت فراتر از یک «دختر خیال‌انگیز» باشد و برخی از خنده‌دارترین صحنه‌های فصل را ارائه دهد (مثلاً بخش مربوط به قضاوت نکردن برادران لاکلان و راتفلیف برای لحظه‌ای نامتعارف بین آن‌ها فوق‌العاده است). در متن، چلسی صرفاً در خدمت ریک است، اما اجرای وود او را به یک زن کاملاً شکل‌گرفته با قلبی طلایی تبدیل می‌کند و شخصیتش را در جهان سرمایه‌داری و سرد White Lotus برجسته می‌سازد.
(دنیل رایان)

نوح وایل — The Pitt

درست است که همه‌گیری جهانی HBO را با یکی از بزرگ‌ترین سریال‌هایش در سال‌های اخیر روبرو کرد و باعث شد The Pitt توسط خالقش، آر. اسکات جممیل، به بررسی تروماهای پس از پاندمی پردازد. اما می‌توان به‌راحتی استدلال کرد که نوح وایل کلید موفقیت عظیم The Pitt بود. با بازی در نقش دکتر جان کارتر در ER به مدت ۱۱ فصل، او به سریال پزشکی بازگشت و مشخصاً هیچ مهارت و تجربه‌ای از دست نداده بود.

در نقش دکتر مایکل رابینویتچ، وایل به‌طور کامل اعتماد به نفس ناشی از سال‌ها تجربه در حرفه‌اش را به تصویر کشید. اما بخش واقعاً چشمگیر اجرای او، توانایی او در متعادل کردن اعتماد به نفس یک پزشک باتجربه با اضطراب نهفته‌ای است که در نهایت به یک فروپاشی کامل می‌انجامد.

حمله پانیک دکتر رابی در همان اتاق درمان اطفال اتفاق می‌افتد که مجبور شد هنگام همه‌گیری با استاد خود، دکتر مونتگمری آدامسون، خداحافظی کند. این لحظه شوک‌آور و واقعاً ناراحت‌کننده است، نه تنها به دلیل تعهد وایل به صحنه، بلکه به این دلیل که دکتر رابی پیش از شیفت ۱۵ ساعته خود بسیار مطمئن به نظر می‌رسید. دیدن فروپاشی او هم دلخراش و هم واقعاً تأثیرگذار است.

علاوه بر این، وایل اساساً یک نمایش تمام‌عیار بازیگری ارائه می‌دهد و در طول یک اپیزود یک‌ساعته، تمام احساسات ممکن را با مهارت اجرا می‌کند و کار احساسی پرمشقت پزشکی اورژانسی را به تصویر می‌کشد. The Pitt از پاندمی جهانی الهام گرفته، اما بدون اجرای قوی وایل در مرکز سریال، هیچ‌یک از نقدهای اجتماعی اثر به این شکل تأثیرگذار نمی‌بود.
(جو رابرتس)

منبع : slashfilm

صفحه اصلی روزفا